طبق عادت باطلی که داشتم و دارم، رفتم سراغ گوشی، اینترنت رو وصل کردم و فیلتر شکن رو راه انداختم، بعد از باز کردن تلگرام چشمم به پیامی خیره موند. اول پیش خودم فکر کردم که جامعه ی نجوم کشور هم اونقدر بزرگ و مهم شده که گرفتار این شایعات بی پایه و اساس شده، اما ده دقیقه بعد با پرس و جوهایی که کردم فهمیدم خبر کاملا درسته. مصطفی امام رخت از این دنیا بسته بود و راهی سفر اخرت شد …
هنوز هم از این خبر شوکه هستم، هنوز هم هر چند ساعت یک بار، یهو مرگ مصطفی امام یادم میاد و منو مات و مبهوت میکنه که چقدر ساده و ناگهانی …
سید مصطفی امام، بنیان گذار فروم آوا استار و از یزرگان نجوم این مرز و بوم که دغدغه های زیادی برای نجوم داشت. به عنوان یه غول بیابونی که از همه چیز مملکت به واسطه فاصله زیاد دور افتادم خیلی از نزدیک باهاش نبودم و یکی دوبار از نزدیک افتخار ملاقات باهاش رو داشتم و در همون برخوردها فهمیدم اون کیه و چقدر مهربون و خوش برخورد و خوش فکره، کسی که همیشه برای پروژه های نجومیم اون رو مد نظر داشتم تا هرجایی اگر گیر کنم ازش کمک بخوام و افسوس که اجل مهلتش نداد …
به این فکر میکنم که مصطفی عزیز از بین ما رفت و ازش چیزی نموند جز نام و یاد نیکویی که داشت، چیزی که الان همه منجمین و نزدیکانش دارن باهاش زندگی می کنن و هزار و هزاران افسوس که من همون رو هم نتونستم داشته باشم. به همین راحتی آدما می میرن، وقتی بمیرم کاملا هیچ میشم. هیچِ هیچِ هیچ …
مصطفی امام برای همیشه یادش در دل ما خواهد بود و به نیکی به عنوان یک اسطوره ازش یاد خواهد شد. و میدونم که من اگه همین امروز رفتنی باشم، نهایتا تا چند روز، نهایتا یک ماه یادی از من خواهد بود و بعد به واسطه جریان زندگی از همه جا پاک خواهم شد. بیاین سعی کنیم یک اثر جاودانه خوب در دنیا از خودمون بجا بزاریم، هرچند کوچک. مصطفی امام رفت ولی من هیچوقت لبخندش را فراموش نمی کنم…
یاد اون شعری از اقبال لاهوری افتادم که می گفت:
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست
خرم آن نغمه که مردم بسپپارند بیاد
قدر آیینه بدانیم چو هست
نه در آن وقت که اقبال شکست
هر هفته یکشنبه راس بیست و سی دقیقه به روز میشم.