از خون دل نوشتم

و این تقویم تاریخ نکبت همچنان ادامه دارد، امروز که می نویسم، بیست و هشتمین روز از دومین ماه از اولین سال پس از نکبت است و روزی که این متن منتشر می شود، اگر این مصیبت رفع نشود میشود بیست و یکمین روز از چهارمین ماه اولین سال پس از نکبت. چقدر دلم میخواست خواندن بدانم! و البته چقدر خوب می بود اگر صدایی هم برای آواز داشتم …

آن وقت با سوز شروع می کردم به خواندن

 

به سوی تو، به شوق روی تو، به طرف کوی تو

سیده دم آیم، مگر تو را جویم، بگو کجایی؟

نشان تو، گه از زمین گاهی، ز آسمان جویم

ببین چه بی پروا، ره تو می پویم، بگو کجایی؟

کی رود رخ ماهت از نظرم

نظرم، به غیر نامت کی نام دگر ببرم

اگر تو را جویم حدیث دل گویم بگو کجایی

به دست تو دادم دل پریشان دگر چه خواهی

فتاده ام از پا بگو که از جانم دگر چه خواهی

یک دم از خیال من نمی روی ای غزال من

دگر چه پرسی ز حال من

تا هستم من اسیر موی توام به آرزوی تو ام

اگر تو را جویم حدیث دل گویم بگو کجایی

به دست تو دادم دل پریشانم بگو کجایی

فتاده ام از پا بگو که از جانم دگر چه خواهی

 

 متن زیبایی نوشته بود: دایه جان گفت: وقتی واگو کنی دوستت میدارم، تو عاشق تر میشوی و او بی تفاوت تر

 

و حافظ فرمود:

 

فقط دوباره مضراب ها را برمیدارم و صدای این ساز ناکوک را تا عرش بالا می برم، یک بار شهر آشوب، یک بار قفس و دوباره از اول …

اگر زبانم لال است، دستانم تواناست.

تمت

 

 

 

---

 

 

 

 

 

پ.ن: وبسایتم هر هفته یکشنبه راس بیست و سی دقیقه به روز میشه