چرا دروغ؟ هیچوقت دوست نداشتم جایی زندگی کنم که بیابون باشه و خشک باشه! و نگم براتون که این بیابون و خشکی هوا چه ها که به سرم نیاورد … البته از طرفی هم خوشحالم که وسط بیابون خدا متولد شدم! حداقل باعث آشنایی بیش از پیش من با آسمون شد!
اما رشد بیابان ها عواقب بدی در نهایت داره! یکیش همین ریزگرد ها که البته به ادارات بخشنامه کردن که نگین ریزگرد، زشته، مردم می ترسن! بگین گرد و غبار! و به این ترتیب با بیابان زایی مقابله کردن که الحق موثر بود…
در وبسایت کارناوال اینگونه به ایت موضوع پرداخته شده که:
«
بر اساس تعریف کنوانسیون جهانی بیابان زایی، این پدیده به تخریب سرزمین در مناطق خشک و نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب اطلاق می شود که ممکن است در اثر عواملی مانند عوامل انسانی و عوامل طبیعی رخ دهد.
بیابان زایی به نوعی از تخریب زمین گفته می شود که در آن منطقه ای با زمین های تقریبا خشک، به صورت کاملا مشهود و ملموس خشک و لم یزرع می گردد و معمولا آب، پوشش گیاهی و حیات وحش خود را نیز از دست می‌دهد. تعدادی از عوامل موثر در این زمینه عبارتند از : تغییر اقلیم و فعالیت‌های انسانی، بوته کنی، چرای مفرط و خارج از فصل دام در مراتع، تبدیل مراتع به دیم زار، برداشت بی رویه آب از سفره های آب زیرزمینی، معدن کاوی و بهره برداری از معادن، جاده سازی و توسعه شهرها و روستاها.
امروزه پیشرفت بیابان ها در سراسر جهان به حدی بوده که مسئله ی بیابان زایی به یکی از مسائل قابل توجه بوم شناسی و زیست محیطی تبدیل شده است و روز به روز نگرانی ها درباره ی آن افزایش پیدا می کند.
شاید فکر کنید که بیابان زایی تنها منجر به خشک شدن قسمتی از زمین می شود و نقشی در سرنوشت و روزگار آدمیان ندارد اما به جز پیامدهایی چون از بین رفتن پوشش گیاهی، گرد و خاک زیاد در یک منطقه، کم شدن بارندگی، فرسایش خاک، عدم حاصلخیزی زمین، افت آب های زیرزمینی و از بین رفتن حیات وحش باید منتظر معضلاتی همچون بیکاری، گرسنگی، فقر و مهاجرت ناشی از بیابان زایی نیز باشیم که همه در اثر این معضل رخ می دهند.
ایران، کشوری با ۱۶۴ میلیون هکتار مساحت می باشد که بیشتر مناطق آن را اقلیم خشک و فرا خشک فرا گرفته است. در واقع محدوده بیابانی ایران ۳۲ میلیون هکتار از مساحت کل آن می باشد که ۷ میلیون و ۴۰۰ هزار هکتار از آن از کانون های بحرانی هستند.
در حدود ۹۰ درصد ایران با سه حوزه مشخص دشت لوت، دشت کویر و بیابان های مسیله در معرض بیابان زایی قرار دارند و عوامل انسانی مانند بهره برداری بی رویه از آب های زیرزمینی و خاک سبب افزایش این میزان می شود. تخمین زده می شود که در هر سال در حدود ۱۰۰ هزار هکتار به بیابان های کشور افزوده می گردد و قسمتی از زمین از بین می رود.