خبر پیدایش تل هایی از متان در منظومه ی سنگی پلوتو و روی سطح خود پلوتو هم از جمله اخباری بود که واقعا باعث وجد من شد. پلوتویی که سابقا براش جوی متصور نمیشد و اونقدر رقیق بود که امید چندانی بهش نمی رفت حالا صاحب چنین عارضه ای طبیعی هست.
تل های متان در فلات اسپوتنیک پیدا شد و حدود ۴۰۰ متر یا یک کیلومتر از همدیگه فاصله دارن. توجیهی که برای شکل گیری این تل ها هست اینه که احتمالا نور خورشید باعث میشه دمای پلوتو به بالای منفی ۲۳۰ درجه میشه. یعنی دمایی که در آن دیگه نیتروژن حالت حالت جامد نداره. و در این زمان بلورهای متان نیتروژن جامد رو تصعید می کنن و با جریان ایجاد شده حرکت می کنن و به مرور این تل های متانی رو تشکیل دادن.
بعد از شنیدن این خبر دوباره در عوالم خیال غرق شدم و به پیاده روی روی سطح سایر سیارات مشغول شدم. اینکه عارضه های طبیعیه هر سیاره چقدر میتونه جذاب و متفاوت ار چیزی که در سطح زمین هست باشه و لمسشون چجوری خواهد بود از جمله عواملی هستن که حسابی منو ذوق زده میکنه.
