درست به خاطرم نمانده، یا پایان سال دوم دبیرستان است یا سال سوم! همانطور که ملاحظه میفرمایید دماغی داشتم هر روز از روز قبلش بزرگتر می شد و همگی معتقد بودند بخاطر بلوغست، ای خبر مرگ این بلوغ را بیاورند که آسایش و شب و روز برایم نگذاشته بود. دست خط خرچنگ قورباغه ی روی تخته سیاه هم برای ساعت قبل است که شیمی داشتیم و خود بزرگوارم نوشته ام. لباس را هم که دیگر نگویم، مثل بیشتر البسه ی آن دوره بر تنم میگرید. اما همیشه این پیراهن را دوست داشتم و برعکس شلوار پایم همیشه عذابم میداد. در دبیرستان شاهد هم روال این بود که اگر آستین کوتاه می پوشیدی انگار قتل کرده ای!
داشتم میگفتم! آن سال دسترسی به دوربین برایم میسر شده بود و من هم شروع کرده بودم به جمع آوری خاطرات و این عکس را هم گرفتم تا بعدها هرجایی که فرصتش شد بگویم چه کسی عشق را برای من و سایر هملاسی هایم تعریف گرد و آن را به ما آموخت! پر بیراه نگفته ام اگر ادعا کنم هشتاد درصد دیدگاهم نسبت به عشق و عشق ورزیدن و معشوق و غیره و ذلک را بر سر همین کلاس ادبیات فارسی آقای کرمانی یاد گرفتم. معلمی شیرین بیان و آرام، آنچنان از اشعار نظامی میخواند و از حافظ و سعدی که آدم دلش میخواست همانجا یکی گیرش بیاید عاشقش شود. یا مثلا طوری شاهنامه میخواند که میتوانستی خودت سرعت پایین آمدن گرز رستم را محاسبه کنی و بفهمی چه فشاری بر پیکر دشمن وارد می سازد و دشمن با این نیرو چقدر پرت می شود و کجای توران لندینگ می نماید؟ 
اما همیشه عبارتی بود که می گفت و چقدر آن را ستایش میگردم، همیشه می گفتند: <<چو او ناز کرد شما نیاز کنید، که عاشق همه نیاز است و معشوق سراپا ناز!>>
همانجا بود که فهمیدم این عشق و عاشقی قرار نیست آنطورها که تصورش را داشتم راحت و بی دردسر باشد! اصلا مگر چیزی به غیر از این است؟ عاشق کسی می شوی و شب و روزت درگیرش می شود، هر راه و روش و شیوه ای در پیش میگیری تا برای لحظه ای لبخند رضایتش را ببینی، اصلا برای لحظه ای فقط خودش را ببینی و برو الی ماشاالله ، یاد بیتی از حضرت سعدی افتادم که می فرماید:
عجب از کشته نباشد به در خیمه ی دوست
عجب از زنده که چون جان به درآورد سلیم