صفحه میرزا محمد ابراهیم عطائی ( دبیرچی )

مجموعه برداشت ها، خاطرات و آموزش های ابراهیم عطائی

دیروز که از سر کار برگشتم، حوالی ساعتای چهار و نیم که مشغول خوردن ناهار بودم، کنترل تلویزیون رو برداشتم تا برنامه ای ببینم! همینطور که در حال بالا پایین کردن شبکه ها بودم چشمم به مجموعه تلویزیونی افتاد که بسیار بسیار زیاد باهاش خاطره داشتم و به قولی نوستالوژیک بود! دنیای شیرین دریا! با هنر نمایی زنده یاد پوپک گلدره! نمی دونم چرا ولی از صدای تیتراژ آغازین دلم حسابی گرفت و غمگینم کرد …
هنوزهم اون آهنگ تیتراژ آغازین تو ذهنم داره بازپخش میشه و اشکم رو درمیاره …
و مهمترین جای دیدن این مجموعه خود دریا (پوپک گلدره) بود. انگار که دلم برای دوستی قدیمی و مهربان تنگ شده باشه! حس جالبی بود …
درست مثل همون دوران کودکی تا آخرش رو نگاه کردم و بسی لذت بردم …

زنده یاد پوپک گلدره
زنده یاد پوپک گلدره

 

یاد دو بیت شعری افتادم:

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست

هرکسی نغمه خود خواند از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

 

خدایش بیامرزاناد! برای کودکی ام نغمه ای خواند، که هیچگاه فراموشش نخواهم کرد. حال اینکه نغمه من چقدر ماندگار بماند؟ خدا عالم تر است.

 

——————————————————————–

تحریر شده به تاریخ چهاردهم امرداد ماه سنه یکهزار و سیصد و نود و چهار هجری خورشیدی

پ.ن: هر هفته یکشنبه راس بیست و سی دقیقه سایت به روز میشه 

توضیح تصویر سربرگ: عکسی از زنده یاد پوپک گلدره

2 پاسخ

پاسخ دادن به ابراهیم عطائی لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

لطفا سوال امنیتی را پاسخ دهید. *